rozdział 8.

- Dobrze spałaś? – Otworzyłam oczy i zobaczyłam Liam’a. Stał oparty o ścianę. Ręce miał skrzyżowane na piersiach.

- Tak, ale potem pojawiłeś się ty – warknęłam, siadając.

- Wychodzimy - powiedział.

- Ja nigdzie nie idę.

- Idziesz, mamy w planach obiad – rozciągnęłam oczy.

- Nie obchodzi mnie to – zsunęłam się z łóżka. Strasznie bolało mnie gardło, tak jakby ktoś starł je na tarce. Zeszłam na dół i nalałam sobie szklankę wody.

- Daj spokój, Liz – dobiegł do mnie głos Liam’a.

- Nie.

- Liz, Liam? – usłyszałam moją mamę - myślałam, że cię już nie będzie?

- My właśnie wychodzimy, pani Jones – uśmiechnął się Liam.

- Naprawdę? Mamo, nie czuję się dobrze -jęknęłam.

- Oh, Lizzie, przestań tak dramatyzować – rodzicielka pocałowała mnie w czoło – Nie masz gorączki. Wrócę późno z pracy więc nie będzie mnie w domu – zaczęła.

- W porządku, pani Jones. Liz może zatrzymać się u mnie – wtrącił się Liam.

- Nie, nie zgadzam się – krzyknęłam.

- To dobrze, kochanie – mama obdarzyła Liam’a ciepłym uśmiechem ​​- Zobaczymy się później, kochanie - mama pocałowała mnie w policzek - Miło było cię znowu widzieć, Liam.

- Panią też, pani Jones. Dobranoc. - Liam uśmiechnął się, a następnie zwrócił się do mnie - Jesteś gotowa? - Spytał. Wzięłam głęboki oddech i tak naprawdę nie miałam już wyboru, prawda? Poszłam za Liam’em do jego samochodu. Nie mogłam już nic zrobić.

***

Siedziałam z Liam’em w restauracji. Przez okno miałam idealny widok na ocean.

- Przepraszam – odezwał się Liam.

- W porządku – odpowiedziałam, dalej patrząc przez okno.

- Powiedz mi coś o sobie.

- Jestem dobra – szepnęłam - Ile masz lat? – spytałam po chwili.

- Dwadzieścia – powiedział, na co twierdząco pokiwałam głową.

- Spoko.

- A ty? Ile masz lat?

- Dziewiętnaście, dwadzieścia za kilka tygodni – przyszła do nas kelnerka, zanim zdążyłam zapytać o cokolwiek innego.

- Mogę podać coś do picia? – spytała. Zauważyłam, że przypatruje się Liam’owi. Na mnie zaś patrzyła z obrzydzeniem. Poczułam dziwne uczucie zazdrości.

- Chciałbym colę, a ty, Liz? – spytał.

- Cola jest w porządku- odpowiedziałam, a kelnerka szybko zanotowała moje słowa.

- Wasze napoje będą za kilka minut - uśmiechnęła się  do Liam’a. Zauważyłam, że jest podobna do Courtney, miała tak samo truskawkowo-blond włosy. Liam przeniósł swoje krzesło bliżej mojego.

- Boisz się? – Spytał.

- Nie. Chcę tylko, żeby ta noc się skończyła – odpowiedziałam szybko, na co Liam się tylko zaśmiał.

- Na szczęście musi minąć jeszcze sporo czasu – odpowiedział w tym samym czasie, kiedy kelnerka przyniosła nasze napoje.

- Mogę przyjąć zamówienie? – spytała.

- Tak, poproszę spaghetti, a ty? - Liam odwrócił się do mnie.

- To samo – bąknęłam pod nosem. Zauważyłam, że się lekko uśmiecha.

- Okej, wasze jedzenie będzie gotowe za piętnaście minut.

- Jesteś zazdrosna, prawda? -  spytał, kiedy kelnerka oddaliła się na bezpieczną odległość. Pokręciłam przecząco głową.

- Nie, w ogóle – wzięłam szklankę do ręki i zamoczyłam w niej usta. Liam położył rękę na moim udzie.

- To dobrze - szepnął. Rozciągnęłam szeroko oczy.

- Blondynki nie są twoją mocną stroną, prawda ? – Liam tylko wzruszył ramionami.

- Wolę brunetki. Szczególnie te z charakterem – dopowiedział po chwili.

- Z charakterem? Idę do domu – wstałam i ruszyłam w kierunku drzwi. Nie zdążyłam zajść daleko, bo Liam złapał mnie za rękę i przyciągnął z powrotem na moje miejsce.

- Noc jest jeszcze młoda – zaśmiał się - dlaczego chcesz iść?

- Bo cię nie lubię.

- I jeszcze ta różowa sukienka. Pomyślałem, że może zabawimy się dzisiaj wieczorem?

- Nie, dziękuję – odpowiedziałam szybko. Jego ręka powoli uniosła się do góry.

- Wiem, że chcesz - wyszeptał mi uwodzicielsko do ucha. Podniosłam się szybko, dzięki czemu jego ręka automatycznie spadła.

- Muszę skorzystać z toalety – zanim wyraził sprzeciw, ja byłam już w środku. Zamknęłam się w jednej z kabin. Musiałam wymyślić jakiś sposób, żeby opuścić ten lokal. Sama, bez niego. Bezpiecznie i tak, żeby nie zauważył. Usłyszałam, że drzwi się otworzyły, a po chwili zamknęły.

- Przepraszam, proszę pani? - To kelnerka, otworzyłam swoje drzwi od kabiny.

- Tak?

- Facet, z którym byłaś pyta o ciebie.

- I co?

- Zasługuje na coś lepszego, niż ty - warknęła - twoje jedzenie jest gotowe – dodała po chwili i wyszła.

Przewróciłam oczami, olewając jej słowa. Jeżeli tak bardzo go pragnie to proszę bardzo, może sobie go wziąć. Po chwili dostrzegłam okno w górnym rogu pomieszczenia. Sięgnęłam do klamki i je otworzyłam. Było małe, ale wystarczająco duże, bym się w nim zmieściła. „Ha! Weź się Liam!” – pomyślałam sobie, kiedy moje stopy dotknęły plażowego pisaku. Zauważyłam restaurację, a w niej Liam’a. Mówił coś do kelnerki, ona po chwili mu powiedziała coś, co go nieźle musiało wkurzyć, bo walnął pięściami w stół i gwałtownie się podniósł. Zaśmiałam się do siebie i poszłam dalej. Zawsze podobało mi się nad wodą. Wzięłam głęboki oddech słonego powietrza.

- Elizabeth! - usłyszałam głos Liam’a ​​za sobą. Przeklęłam pod nosem i zaczęłam biec.

- Poczekaj, do cholery! – krzyknął. Zaczęłam biec szybciej, ale Liam nie miał problemu, żeby mnie dogonić. Zanim się zorientowałam, poczułam jego ciepłe dłonie na mojej talii, które okręciły mnie tak, ze teraz stałam z nim twarzą w twarz.

- Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju? – warknęłam i uderzyłam go w klatkę piersiową z całej siły jaką miałam w pięści. On jedynie się zaśmiał.

- Zadziorna? -  jęknęłam i uderzyłam jeszcze raz. Liam żeby zapanować jakoś nad moim gniewem mocno mnie przytulił, na co wydęłam wargi .

- Chcę wrócić do domu – jęknęłam.

- Może później – powiedział cicho. Oparłam się na jego klatce piersiowej. Szczerze mówiąc, nie czułam się dobrze. Liam przechylił głowę do tyłu.

- Dobrze się czujesz? Nie wyglądasz za dobrze.

- Nie - wybełkotałam. Poczułam jego dłoń na moim czole.

- Jesteś rozpalona. Bierzesz swoje antybiotyki? – spytał.

- Nie jesteś moją matką! – Liam się uśmiechnął na te słowa.

- Chodź, musimy uciekać od zimna – powiedział, po czym zsunął z siebie swoją skórzaną kurtkę i założył je na moje barki.

- Jest w porządku – powiedział cicho - będę o ciebie dbać.

PERSPEKTYWA LIMA
Przyprowadziłem Liz do swojego domu i posadziłem na kanapie. Oparła się o bok i zamknęła oczy. Włączyłem telewizor i przełączyłem na maraton Disneya.

- Hej, kocham ten film – usłyszałem cichutki głos Liz. Starała się wstać i pociągnąć moją kurtkę mocniej wokół swoim drobnych ramion.

- Powinnaś leżeć - Liz zaśmiała się jedynie i wytknęła język.

- Nie możesz mi mówić, co robić.

- Chcesz herbaty?

- Tak, proszę – uśmiechnęła się, a następnie opadła z powrotem na kanapę. Zaśmiałem się i poszedłem do kuchni. Kiedy wróciłem podałem jej gorący kubek i spojrzałem na ekran. Szczerze mówiąc, nie oglądałem już długo filmów Disneya.

- Oglądałeś to wcześniej?

- Yep - to był jeden z filmów o księżniczkach Disneya. Kiedyś je oglądałem z moimi siostrami, kiedy byliśmy młodsi.

- To jest dobra część - szepnęła Liz. Po chwili opadła na moje ramię. Zauważyłem, że śpi i ciągle ma na sobie moją kurtkę. Podniosłem ją delikatnie i zaniosłem do swojego łóżka. Kiedy chciałem odejść jej drobna ręka złapała moją.

- Nie zostawiaj mnie – wybełkotała.

- Nie zrobię tego - wyszeptałem. Położyłem się obok niej. Liz się odwróciła.

- Jesteś mój - szepnęła.

- Jestem twój - zgodziłem się.

PERSPEKTYWA LIZ

Obudziłam się od pocałunków na mojej twarzy. Gdy otworzyłam oczy, brązowe oczy Liam’a wpatrywały się we mnie.

- Jak ci się spało, piękna? – spytał.

- Dobrze – przewróciłam się na bok i schowałam twarz w poduszkę.

- Ej, pozwól mi zobaczyć swoją piękna twarz - Liam szturchnął mnie.

- Przestań! – wybełkotałam.

- To wstań! - Pokręciłam głową.

- Nie, jestem ciągle zmęczona – jęknęłam - i wciąż cię nienawidzę.

- No ja też cię nienawidzę - Liam chwycił mnie w pasie i przyciągnął do swojej klatki piersiowej. Zaczął składać delikatne pocałunki z boku mojej szyi.

- Przestań, to łaskocze - podniosłam rękę, żeby odepchnąć jego twarz. Poczułam, że jego usta wygięły się w uśmiechu dalej będąc na mojej szyi.

- Odwróć się, aniele – szepnął. Nie musiałam, sam to zrobił. Jego usta były kilka centymetrów od moich, a  jego włosy sterczały każdym w innym kierunku. Jego oczy nie spuszczały ze mnie wzroku.

- Jesteś piękna – szepnął. Zarumieniłam się, a następnie dałam mu delikatnego całusa - Jak się czujesz? – spytał.

- Nie chce mi się wstać - wymamrotałam.

- Ja muszę przygotować się do pracy.

- Gdzie pracujesz? – moja ciekawość wzięła górę.

- W okolicy. Może pewnego dnia zabiorę cię ze mną – mrugnął, na co zmarszczyłam nos.

- Muszę znaleźć pracę – jęknęłam.

- Dlaczego?  

- Jake – Liam na dźwięk tego imienia cały się napiął.

- Coś powiedział? – spytał i dostrzegłam, że utrzymywał swój gniew pod kontrolą.

- Pytał o nas – wyszeptałam.

- I co? - Liam mnie pogonił.

- I jestem na niego wściekła więc odeszłam.

- Jestem zaskoczony, że go nie pobiłaś – zaśmiał się i opadł na mnie.

- Liam! Zgnieciesz mnie! – zaczęłam ciężko oddychać. Liam chyba to usłyszał więc przeturlał się na bok.

- Przepraszam, kochanie – szepnął, spojrzał na zegar i zaklnął pod nosem.

- Przykro mi, aniele, ale naprawdę muszę iść. Zostaniesz tu?

- Muszę wybrać się na polowanie pracy w centrum handlowym – uśmiechnęłam się, a Liam delikatnie pocałował mnie w czoło.

- Odbiorę cię w okolicy drugiej, okej?

- Brzmi nieźle - Liam wyskoczył z łóżka i się przebrał. Jego opalone, umięśnione plecy stały teraz naprzeciwko mnie.

- Do zobaczenia – krzyknął, kiedy już przekraczał drzwi.

- Do zobaczenia – odkrzyknęłam, ale usłyszałam trzask drzwi frontowych. No to zostałam sama.

BŁĘDY SPRAWDZĘ JUTRO, DOBRANOC:)