rozdział 4.

Po kolacji leżymy na plecach, aby patrzeć w gwiazdy. Liam pokazuje mi każdy gwiazdozbiór po kolei. Nie wiem, kiedy to się stało, ale kilka minut kilka minut później, ramię Liama znajduje się pod moją głową i jesteśmy blisko, przytulając się do siebie. Po raz pierwszy po bardzo długim czasie, czuję się bezpieczna.

- To jest Andromeda – Mówi Liam, wskazując na gromadę gwiazd.

- I tam księżyc – Wskazałam zdecydowanie zbyt szybko. To prawdopodobnie jedyna rzecz na niebie, którą wskazując nie popełnię błędu.

- To jedyna rzecz, którą wiesz? - zapytał. Pokiwałam głową - Cóż, już nie. Jeszcze te nowe, które mi pokazałeś - odpowiedziałam. Liam odwrócił głowę w moją stronę. Zrobiłam to samo.

- Jesteś taka piękna - wymamrotał ponownie. Czuję ciepło wzrastające w moich policzkach

- Dzięki – mruknęłam. Oczy Liama uważnie obserwują moje usta. Oddech uwiązł mi w gardle. Pocałował delikatnie róg moich ust, znów mi dokucza.  Po chwili uniósł rękę i spojrzał na zegarek.

- Jest późno - wyszeptał – Musisz wracać do domu – Siknęłam głową , obserwując jak Liam pakuje z powrotem wszystko do koszyka, włącznie z kocem. Otworzył drzwi od strony pasażera , a ja posłusznie zajęłam swoje miejsce. Kiedy również  to zrobił, wziął moją dłoń i położył nasze ręce na środku siedzeń. Poza tym, żaden z nas nie powiedział ani słowa.

Gdy Liam zatrzymuje się przed moim domem, patrzę jak opuszcza samochód, aby ponownie otworzyć mi drzwi. Szybko zeskoczyłam na ziemię.

- Dobranoc, aniele - wyszeptał. Liam pochylił się i pocałował róg moich ust, ponownie. Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka.

- Całuj mnie, już! - Krzyknęłam w mojej głowie. Wystraszyłam się, że będzie się ze mnie śmiał, kiedy powiem to głośno. Liam uśmiechnął się, a ja obserwuję go, jak idzie w dół z powrotem do samochodu.

Moim zdanie specjalnie przyspieszył, zanim obróciłam się do moich drzwi. Cicho wślizgnęłam się do środka i schowałam buty.

Cicho skaczę po schodach, przez co moja mama nie powinna się obudzić. Wpadłam do swojego pokoju i zapaliłam światło. Wszystko było na swoim miejscu, tak jak przed pokazem Courtney. Musiała spakować swoje rzeczy i zanieść je z powrotem. Opadłam na łóżku. Motyle są cały czas obecne w moim brzuchu. Przewróciłam oczami i schowałam twarz w poduszkę, aby stłumić krzyk, który mam ochotę teraz z siebie wydać. Jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie od tego czynu jest mój telefon. Wyciągnęłam go z torebki o otworzyłam wiadomość, od Liam’a.

Od: Liam.

Zobaczymy się jutro?

Szybko odpisałam.

Nie wiem…

Odpowiedź dostałam niemal natychmiast.

Od: Liam.

Może spotkamy się w centrum handlowym w 3:30?

Czuję uśmiech na ustach.

Jasne, do zobaczenia jutro :)

I nawet nie mam czasu, aby umieścić mój telefon na szafce,  bo znów brzęczy.

Od: Liam.

Brzmi dobrze, słodkie snów, aniele.

Motyle w moim brzuchu opadają, kiedy czytam jego idiotyczne przezwisko, które dla mnie wymyślił, jednak znów się uśmiecham kiedy czytam słodkie „dobranoc”. Szybko biegnę do łazienki, żeby zmyć makijaż i przebrać się w piżamę. Zmęczona opadam na łóżko, po całym tym szalonym dniu. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć Liam’a, już jutro. Tuż przed zaśnięciem mój telefon brzęczy ponownie. Podnoszę go i odblokowuję ekran. Tym razem z Courtney.

Od: Courney.

Zaczynasz go lubić, nie?

***

Budzi mnie mój telefon, który brzęczy non-stop. Usiadłam zdezorientowana na łóżku, nieporadnie sięgając do mojego telefonu, to Jake.

- Halo? – pytam zaspana.

- Hej, Lizzie?

- Co jest? – Pytam - Czujesz się okej?

- Czuję się dobrze, mój nos jest trochę potłuczony - odpowiada.

- Dobrze, że nie jest tak źle. Naprawdę mi przykro.

-To nie twoja wina. Zadzowniłaś na policję?

- Um - mój głos urywa się szeptem, co dokładnie mam powiedzieć?

- Elizabeth!

Um, ja wyszłam z nim wieczorem – mówię cicho.

- Liz, nie! - słyszę złość w jego głosie.

- nie było tak źle, Jake . To był rzeczywiście bardzo miły wieczór.

- Liz, ten facet może cię zabić, lub najgorsze – zatrzymuje się - cię zgwałcić – rozciągam oczy ze zdzwienia. Nie wierzę, że Jake to powiedział!

- Nie zrobi tego!

- Nie wiesz tego, Liz.

- Ufam mu - mówię po prostu. Mogę prawie usłyszeć jak Jake marszczy brwi.

- Jeśli nie zadzwonisz na polciję, ja to zrobię.

Nie, Jake, proszę, nie! – błagam.

- Liz, nie rozumiesz, ten facet może cię skrzywdzić .

- Nie zrobi tego - mówię mu.

- Dobrze, jeśli nie będziesz mnie słuchać, nie obchodzi mnie - słyszę złość w jego głosie - nie dzwoń do mnie, kiedy jesteś sama na ulicy – zakończa połączenie, a ja rzucam mój telefon na łóżko. Wciągam na siebie ciepły sweter i schodzę na dół. Mama w kuchni robi coś przy kuchence.

-  Mamo! - Mówię - Jesteś w domu.

- Tak, urząd dał mi wolny poranek - powiedziała.

- Więc wracasz? - Pytam. Mama kiwa głową, nie zadając sobie nawet trudu, aby spojrzeć na mnie.

- Mam zamiar spotkać się z dzisiaj z Liam’em. Uważasz, że to w porządku?

- Liam? Oh, tak. Miły chłopak - mruczy do siebie.

 - Czy to w porządku?

 - Tak, to jest w porządku, tylko nie spędzaj z nim dwudziestu czterech godzin na dobę. Jeśli tak, zadzwoń - kiwam głową, a następnie przypominam sobie, że nie patrzy na mnie

- idę się przygotować, teraz – mówię i nie czekam na jej odpowiedź. Jestem z powrotem w moim pokoju, szykując się na spotkanie Liam’em. Wiem, że to trochę za wcześnie,  ale naprawdę mam to gdzieś. Chcę po prostu jak najszybciej wyjść z domu. Wciągnęłam moje ciemno-niebieskie dżinsy i czerwoną bluzkę na siebie. Pozwoliłam moim włosom opaść luźno na ramiona i włożyłam swoje conversy. Wyszłam na zewnątrz.

***

Kiedy dotarłam na parking centrum handlowego było już południe. Udałam się prosto do restauracji. Miałam kilka dolarów w kieszeni. Kupiłam sobie kawałek pizzy i zajęłam miejsce przy jednym ze stolików . Kiedy kończę, mój telefon zaczyna cicho brzęczeć. Podniosłam go i szybko odblokowałam.

Od: Liam.

Chcesz, żebym cię odebrał?

Jestem już tutaj.

Podniosłam swój talerz i wyrzuciłam go do śmieci. Zastanawiam się nad pójściem do księgarni, kiedy mój telefon brzęczy ponownie.

Od: Liam.

Będę tam w ciągu kilku minut, do zobaczenia.

Szukam nowej powieści romantycznej do czytania, gdy ciepłe ręce obejmują mnie wokół talii. Czuję klatkę piersiową Liam’a ​​na plecach, kiedy jego usta dotykają delikatnie mojej szyi. Zaśmiałam się cicho i obróciłam się.

- Tęskniłaś? – Pyta, a ja znów cicho chichoczę.

 - Wcale nie - szepczę. Liam oparł swoje czoło o moje i patrzy mi w oczy.

- Czego szukasz? – Pytam. Liam wzrusza ramionami.

- Myślałem, że pójdziemy na spacer, a potem sprowadzę cię do mojego mieszkania. - Śmieje się, gdy moje oczy się rozszerzają.

- Spokojnie, aniele. Mówiłem, że nie pójdziesz do niego, dopóki nie zechcesz – powiedział i znalazł swoją ręką moją – właściwie – zaczął – idziemy na imprezę.

Dodaję ten rozdział z 40-stopniową gorączką więc błagam, wybaczcie mi błędy.