rozdział 3.

     Patrzyłam, jak Jake wsiada do samochodu swojej mamy.  Ze względu na to, co się stało przed chwilą, oboje wyszliśmy wcześniej i wzięliśmy tydzień wolnego. Kiedy samochód Jake’a odjechał z mojego pola widzenia, powoli wróciłam do kawiarni. Zebrałam swoje rzeczy i zadzwoniłam do Courtney. Wiem, że łatwo dojść do domu, ale znając moje szczęście, Liam będzie tam czekać, a przecież nie wiem czego on chce. Usiadłam na chodniku, kiedy zauważyłam postać Liam’a idącą w moim kierunku.
- Wszystko w porządku? - spytał cicho. Nie odpowiedziałam, mając nadzieję, że moje milczenie pozwoli mu odejść. Zaczęłam zdrapywać czarny lakier z mojego kciuka, w nadziei, że Courtney wkrótce przyjedzie.
- Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać? - spytał ponownie. Przygryzłam wewnętrzną stronę mojego polika, milcząc - Liz, spójrz na mnie - jego ręka sięgnęła moją brodę, zmuszając mnie, aby spojrzeć w jego oczy - Co jest nie tak? - spytał.
- Irytujesz mnie – wstałam z chodnika i oddaliłam się od niego.  Jego brązowe oczy automatycznie się zwęziły, nadal mnie obserwując.  Po chwili również się podniósł i podszedł do mnie. Zrobiłam krok wstecz.
- Dlaczego mi nie ufasz? - spytał zdezorientowany.
- Nie ufam ci, bo cię nie znam  - odpowiedziałam, na co się zaśmiał.
- Uratowałem ci życie dwa razy, powinnaś traktować mnie z trochę większym szacunkiem.
Szacunek? Ja już mu pokażę mu szacunek.
- Nie wymagam od ciebie niczego, co byłoby dla ciebie problemem – wymamrotałam, kiedy BMW Courtney podjechało na parking znajdujący się przed nami.
- Do widzenia, Liam – powiedziałam, kiedy wspięłam się na fotel pasażera.
- Zmiana planów – zamruczał. Podtrzymałam drzwi samochodu, żeby się nie zamknęły.
- Co z tego?
- Przyjadę po ciebie dziś wieczorem. Zdobędę twoje zaufanie  - powiedział, po czym wsiadł do swojego auta, stojącego kilka miejsc dalej.
- Co to ​​było? - Courtney była zdecydowanie zbyt podekscytowana.
- Szczerze mówiąc, nie wie.. - nie zdążyłam dokończy, bo mój telefon zaczyna brzęczeć. Szybko go wyciągam i orientuje się, że jest to wiadomość od Liama. Informuje mnie o tym, że przyjedzie dziś po mnie o siódmej.
- Muszę wyjść dzisiaj – mówię – z nim – dodaje po chwili pod nosem.
- Och,  musimy iść na zakupy i kupić ci sukienkę!!
- Nie mogę po prostu założyć moich niebieskich dżinsów? – jęknęłam. Courtney pokręciła głową.
- Nie, musisz dzisiaj dobrze wyglądać. Dopilnuję tego – Uśmiechnęła się, jednocześnie włączając radio. Już zaczynam żałować, że to wszystko dzieje się teraz.

***

- Nie lubię go, więc dlaczego muszę wyglądać dobrze? - Pytam po raz tysięczny, siedząc w mojej łazience.
- Bo nie pozwolę ci pójść  w starych dżinsach i bluzie z kapturem. Poza tym, on może mieć bardzo ładnych przyjaciół - powiedziała zadowolona Courtney.
- Nie sądzę, że ma jakiś znajomych - wymamrotałam, kiedy Courtney prowadziła lokówkę przez moje włosy po raz ostatni. Kiedy skończyła, popryskała je lakierem do włosów, żeby utrzymały się przez całą noc.
- Jak wyglądam teraz? – spytałam. Courtney stanęła przed moim lustrem i zaczęła podziwiać swoją pracę.
- Możesz sprawdzić - Courtney zeszła mi z drogi, a ja spojrzałam w lustro. Moja twarz jest zupełnie nie do poznania. Moje oczy są pomalowane tak, że widać małe plamki złota w moich zielonych oczach. Moje usta wyglądają na pełne i błyszczące, a następnie moje włosy, całkowicie zakręcone.
- Łał - mówię cicho.
- Widzisz, to nie trudne, żeby wyglądać ładnie, prawda? - Courtney posłała mi uroczy uśmiech.
- Teraz czas na sukienkę - dziewczyna mnie opuściła i poszła w kierunku mojej szafy.
- Nie znajdziesz tam nic - powiedziałam, dalej ją obserwując.
- Fuj, wiem. Naprawdę nie masz żadnej sukienki?
- Nie – odpowiedziałam.  Courtney przewróciła oczami - Dobrze, że przyszłam przygotowana – dziewczyna wyciągnęła walizkę i umieściła ją na moim łóżku.
- Wybieraj - zaczęła przeglądać sukienki, aż w końcu wyciągnęła trzy. Szmaragdowo-zieloną, czarną i niebieską.
- Ta będzie wyglądać najlepiej - mówi przykładając wszystkie po kolei do mojego ciała.  Wybrałam niebieską. Była stosunkowo dłuższa, niż pozostałe dwie sukienki.
- Będziemy musiały zakryć te siniaki na nadgarstku - Courtney wymamrotała, idąc z powrotem do łazienki. Wróciła z wieloma złotymi i srebrnymi bransoletami. Potrząsnęła nimi, żeby następnie zaciągnąć mnie do łazienki. W końcu muszę się przebrać. Zsunęłam moje dżinsy i koszulkę.
- Courtney, możesz mi zapiąć zamek? – krzyknęłam, jednocześnie otwierając drzwi łazienki . Courtney błyskawicznie przyszła i od razu pociągnęła zamek do góry.
- Wyglądasz naprawdę dobrze - Courtney szeroko się uśmiechnęła i obróciła mnie twarzą do lustra. Nie zdążyłam się dokładnie obejrzeć, bo usłyszałam mój telefon w sypialni. Courtney praktycznie wybiegła szybciej, niż ja.
- Hej, to moje – krzyknęłam, goniąc ją. Za późno. Courtney już grzebała w moim telefonie. Wzięłam go od niej tak szybko jak mogłam, ale ona stuknęła w ekran, jednocześnie wysyłając wiadomość.
Od: Liam.
Jesteś gotowa? Czekam na zewnątrz.
Od: ja.
Jasne, jeszcze minutka.
- Courtney! - krzyknęłam.
- Co? - jęknęła wzruszając ramionami i rzuciła parę srebrnych butów do mnie - Załóż to!
- NIE! Mam swoje.
- W porządku, mogę z tym żyć - zaśmiała się i wzięła ode mnie swoje buty. Po chwili wrzuciła je do walizki obok sukienki.
- Chodź, już późno - złapałam czarną torebkę.  Courtney popchała mnie na dół i otworzyła drzwi. Liam stoi tam w garniturze i uśmiecha się.
- Jesteś gotowa? – spytał. Przytaknęłam cicho i spojrzałam na Courtney, ona jedynie zachęcająco kiwa głową. Jeśli umrę dzisiejszej nocy, będę ją nawiedzać do końca jej życia. Liam złapał mnie za rękę i zaprowadził do samochodu. Otworzył przede mną drzwi i pomógł mi wsiąść do ciemnego wnętrza auta. Patrzyłam jak chłopak wsiada po drugiej stronie do środka. Nie mogę się doczekać dzisiejszej nocy.

***

- Co my robimy? - Pytam, kiedy chcę otworzyć drzwi, ale one nawet nie drgnęły
- Zamknąłeś mnie jak dziecko?! – Liam'a rozbawiło moje pytanie, ale po chwili wyszedł z samochodu i otworzył drzwi przede mną.
- Wyglądasz dzisiaj pięknie, aniele – wyszeptał i złapał mnie za rękę. Spokojnie uwolniłam ją z uścisku i wysiadłam bez jego pomocy. Rozglądnęłam się wokół po parku. Jest jezioro po drugiej stronie wzgórza. Znam to miejsce z mojego dzieciństwa.
- Wszystko w porządku? - Liam wyrwał mnie z transu wspomnień. Zauważyłam, że wsuwa swoją rękę w moją i prowadzi mnie na wzgórze nad jeziorem, gdzie znajduje się rozłożony piknik. Szczerze? Nie wiem co powiedzieć, to wszystko wygląda tak idealnie. Liam zaśmiał się, prawdopodobnie na moją reakcję, a następnie przyciągnął mnie do siebie.
- Jest pięknie – szepczę, na co Liam wysyła mi szczery uśmiech.
- Wiedziałem, że ci się podoba – powiedział, wzruszając ramionami. Po chwili wręczył mi kanapkę zawinięta w folię. Wziął również dla siebie i zaczęliśmy jeść.
- Miło jest być samemu, nie? - Liam powiedział cicho. Patrzył na mnie uważnie. Nie mogłam się powstrzymać, aby odwrócić głowę. Zdecydowanie za szybko się rumienię.
- Tak. Sądzę, że tak - Wolałabym być w pobliżu ludzi. Liam nagle przyciągnął mnie bliżej, tak że nasze kolana się dotknęły.
- Nikt nas nie ogląda - wyszeptał. Zaśmiałam się słabo. Proszę niech to szybko minie. Jego ręka otarła się o moje udo. Zamknęłam oczy mając nadzieję, że nie będzie bolało.
- Boisz się, prawda? – spytał cicho. Powoli otworzyłam oczy, od razu spotkałam jego wzrok - Powiedz mi - wyszeptał.
- Tak – jęknęłam.  Mój głos był ledwie słyszalny.
- Tak, czego? - spytał. Jego zdezorientowane czekoladowo-brązowe oczy patrzyły na mnie . Pokręciłam głową, odmawiając odpowiedzi . Mały uśmiech wkradł się na jego różowe usta.
- Jesteś słodka, kiedy to robisz - powiedział - ale serio, powiedz mi.
- Nie.
- Nie, nie boisz?
- Nie.
- Więc boisz? – Kiedy na niego teraz patrzę, jego twarz i oczy nie oddają żadnych emocji.
- Nie ma się czego bać – szepnął. Pochylił się i pocałował róg moich ust, drażni mnie ponownie, z resztą jak zawsze.
- Nie zamierzasz aby ... - Mój głos się urywa, jestem zbyt przerażona, aby cokolwiek powiedzieć. Liam odpowiada mi śmiechem.
- Nigdy ci tego nie zrobię - mówi mi - No, chyba że chcesz - szybko kręcę głową.
- Ja nie.. – Liam wyraża swoje zrozumienie, poprzez kiwnięcie głową.
- Obiecuję, że nigdy cię skrzywdzę- wyszeptał. Czy to możliwe, że jestem na niego skazana?