rozdział 11.

- Co z moją pracą? – spytałam, kiedy zapinałam swój pas. Liam odpalił samochód i ruszył.

- Zadzwoniłem tam wcześniej – odpowiedział spokojnie.

- Wywalą mnie, jeżeli nie będę tam chodzić – wybełkotałam, na co ten tylko wzruszył ramionami.

- Ta praca nie jest twoją ostatecznością, jest wiele innych.

- Ale ta mi się podoba – zaskomlałam, kąciki ust Liam’a powędrowały ku górze.

- Przecież jeszcze tam nie byłaś.

- I nigdy nie będę, jak będziesz wymyślać mi choroby.

- No cóż – zaczął Liam i spojrzał na mnie, w jego brązowych oczach tańczyły radosne świetliki. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu - co z tego? – jego brwi złączyły się w całość.

- Nic - warknęłam - Jedź .

***

- Dokąd idziemy? – spytałam. Myślałam, że jedziemy gdzieś do restauracji. Niestety rzeczywistość była inna. Szliśmy po wietrznej plaży splątani dłońmi. Moje włosy leciały wszędzie. Chyba zaczynał padać deszcz.

- Zaufaj mi – uśmiechnął się i pociągnął mnie w kierunku wody.

- Jest zbyt zimno - wyskomlałam, a w odpowiedzi usłyszałam tylko śmiech Liam’a​​.

- Ja już się postaram, żeby było ci ciepło, kochanie. Zaufaj mi – Liam puścił moją rękę i zarzucił swoją kurtkę na moje ramiona. Biała koszulka, która wcześniej kryła się pod skórzaną kurtką idealnie okalała mięśnie jego klatki piersiowej. Walczyłam z samą sobą, żeby nie oblać się rumieńcem.

- Lepiej? – spytał z troską w głosie, pokiwałam twierdząco głową. Liam uśmiechnął się szeroko na moją odpowiedź i sięgnął po moją ręką. Pociągnął mnie w stronę plaży. Kiedy byliśmy wystarczająco blisko usiadaliśmy.

- Dlaczego tu jesteśmy? - spytałam, siedząc obok niego.

- Bo muszę ci coś powiedzieć – wyraz jego twarzy zmienił się z wesołej na mega poważną.

- Dlaczego tutaj? – spytałam. Widziałam, że Liam walczy z uśmiechem, ale koniec końców powstrzymał się od niego.

- Zadajesz zbyt wiele pytań – zaśmiał się, ale czułam zdenerwowanie w jego głosie.

- Wszystko w porządku?

- Tak, jest w porządku – Liam odwrócił wzrok na fale.

- To, co się dzieje?

- Przed tym wszystkim – zaczął Liam - był ktoś jeszcze.

- Co masz na myśli? - Liam odetchnął ciężko.

- Miałem na myśli czas przed tym całym bałaganem w pracy - wyjaśnił – kiedy to się stało spieprzyło cały porządek.

- Kim była?

- Danielle – odpowiedział, ale nie patrzył na mnie. Miał na twarzy pół-uśmiech i błysk w oczach.

- Co się stało? – po tym pytaniu jego uśmiech automatycznie zniknął, zastąpił go mrok trzaskający z jego oczu.

- To nie powinno się zdarzyć – wymamrotał – nawet nie mogę jej powiedzieć, że mi przykro, rozumiesz? – spytał. Kiwnęłam głową, rozumiejąc. Chociaż tak naprawdę nie miałam zielonego pojęcia o czym mówi.

JAKIŚ CZAS WCZEŚNIEJ, PERSPEKTYWA LIAMA

- Nie rozumiem, Liam, co się stało? – Daniell znów podniosła głos.

- Czego nie rozumiesz? - warknąłem - Wyjaśniałem ci to wiele razy - jej brązowe oczy rozszerzyły się ze złości.

- Nigdy nie wyjaśniłeś mi tego - krzyknęła.

- Owszem, wyjaśniałem – już nawet zapomniałem o co się kłóciliśmy, robiliśmy to ostatnio zdecydowani zbyt często. Danielle przewróciła oczami.

- Jestem tym zmęczona, przepraszam, Liam - chwyciła swój sweter i włożyła buty.

- Gdzie idziesz?

- Wyjeżdżam - krzyknęła - Nie podoba mi się to, że walczysz ten sposób – powiedziała łagodnie.

- Nie walczę.

- Tak, tak - zakpiła - Przykro mi, Liam – jej ton był miękki, jakby mówiła do dziecka. Zaciągnęła sweter na ramiona, podniosła się i delikatnie przycisnęła swoje usta do moich. Spojrzałem na nią oniemiały, kiedy opuszczała mój dom. Kiedy drzwi trzasnęły, zrozumiałem co straciłem. Czułem gniew. Adrenalina krążyła we moich żyłach, po kolejnej bezsensownej kłótni z nią. Przeczesałem włosy ręką, po czym nie patrząc na nim walnąłem z całej siły ręką w ścianę. Kiedy oderwałem ją od niej, moje kostki były całe białe od pyłu gipsowego. Czułem się trochę lepiej. Walnąłem jeszcze raz i jeszcze i ponownie aż moja ręka zaczęła krwawić. Usłyszałem, że mój telefon brzęczy gdzieś w tle. Podniosłem go szybko i zauważyłem, że to Daniell.

- Halo?

- Liam, ktoś mnie śledzi - szepnęła do telefonu.-

- Gdzie jesteś, przyjdę po ciebie - warknąłem. Złapałam kluczyki i kurtkę.

- Jestem na rogu ulicy- głos Daniell został ucięty przez huk wystrzałów. Usłyszałem jak coś po chwili uderza o ziemię.

- Danielle? – zacząłem krzyczeć jej imię do telefonu.

-  Następnym razem nauczysz się płacić na czas - szorstki głos warknął.

- Co zrobiłeś Danielle? - mężczyzna roześmiał się  tylko - to tylko kawałek  tego, co tak naprawdę mogę zrobić. Zapłać na czas następnym razem - połączenie zostało przerwane, a światła zaczęły mi  migotać przed oczami.Upadłem na kolana i zacząłem krzyczeć.

TERAŹNIEJSZOŚĆ, PERSPEKTYWA LIZ

Patrzyłam jak łzy napływały do oczu Liam’a.  

- Nie musisz mówić więcej - wyszeptałam. Odwróciłam się delikatnie i wytarłam łzy spływające po jego policzku. Bolało mnie to, że musiałam oglądać go aż tak smutnego. Liam nigdy nie okazywał słabości. Chciałam, żeby poczuł się lepiej. Liam spojrzał mi w oczy.

- W dniu, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem - szepnął - wyglądasz tak jak ona. Wiedziałem, że muszę cię chronić przed nimi.

- Przed kim? – spytałam, na co Liam tylko pokręcił głową.

- Nie musisz wiedzieć - rzekł – im mniej wiesz, tym lepiej - Liam spojrzał w niebo – nie powinniśmy siedzieć tutaj w taką pogodę - Liam odsunął się ode mnie i wstał. Wyciągnął ręce, bym też wstała. Przyjąłem jego propozycję  i wsunęłam dłoń w jego. Na twarzy Liam’a znów pojawił się ten cudowny i słodki pół-uśmiech. W sumie nie wiem, czy to była ulga, czy smutek w jego oczach. Może po trochu, ale mi się to podobało. Zastanawiałam się, czy jest coś, co ukrywa.

***

Liam wydawał się trochę oschły od czasu, kiedy rozmawialiśmy po południu na plaży. Na zewnątrz padał deszcz i co jakiś czas grzmiało.

- Liam – wymamrotałam. Spojrzał na mnie.

- Jest późno, powinniśmy iść do łóżka - Liam pokiwał głową i zaprowadził mnie do sypialni. Rzucił mi swój t-shirt więc poszłam do łazienki i szybko się przebrałam. Kiedy wróciłam do sypialni, Liam był już w łóżku. Wspięłam się i zaciągnęłam koc aż pod brodę. Podskoczyłam, kiedy usłyszałam kolejny grzmot pioruna. Poczułam jak czyjeś ramiona owinęły się wokół mojej talii i przyciągnęły do siebie, to był Liam. Jego dotyk ogrzał mnie natychmiast.

- Dziękuję - wymamrotałam. Poczułam jak Liam lekko cmoka mnie w czoło.

- Jest w porządku, aniołku, idź spać - wyszeptał. Pchnęłam się w górę na ramionach i pocałowała go w usta.

- Wszystko w porządku, idź spać – wyszeptałam.  Liam skinął głową i zamknął oczy. Zrobiłam to samo i zapadłam w głęboki sen.

***

PERSPEKTYWA LIAM’A

Obudziłem się rano i zobaczyłem Liz obok mnie. Wygląda tak pięknie, kiedy śpi. Wygląda na kruchą, jakby miała za chwileczkę pęknąć, jeżeli ktoś by ją dotknął. Uśmiechnąłem się sam do siebie i nie mogłem się oprzeć. Pochyliłem się i pocałowałem ją w usta. Jej zielone oczy automatycznie się otworzyły, kiedy oderwałem się od niej, uśmiechnęła się.

- Dzień dobry – wymamrotała sennie.

- Dzień dobry, piękna – szepnąłem. Jej policzki nabrały koloru bladej czerwieni.

- Jesteś urocza, kiedy się rumienisz – podniosłem rękę i odgarnąłem włosy wpadające na jej twarz.

– Dzięki - wymamrotała, na co cmoknąłem ją w czoło.

- Wiesz, że muszę iść dziś do pracy – jęknęła.

- W porządku, też muszę załatwić parę rzeczy u siebie w pracy - powiedziałem.

- Będziesz tam? - Spytała.

- Tak, to jest moja praca - Liz pokręciła głową i ukryła twarz w swoich dłoniach.

- Liz, co się stało? – nie odpowiedziała, jedynie pokręciła głową. Położyłem rękę na jej ramieniu.

- Spójrz na mnie – w jej oczach wychwyciłem strach - co jest nie tak?

- Jacob może być tam - szepnęła.

- Nie, go tam nie będzie.

- O-on mógł, może cię zranić - nie mogłem powstrzymać się od śmiechu.

- On mnie nawet nie dotknie – zapewniłem.

- Obiecujesz? – spytała.

- Obiecuję! - odpowiedziałem - teraz chodź, musimy wstać - pocałowałem ją w czoło, zanim energicznie podniosłem się z łóżka.